Misy tybetańskie

Misy tybetańskie to instrument, który swój początek miał prawdopodobnie w Chinach. Ich pierwotne pochodzenie nie zostało precyzyjnie określone. Można przyjąć, że swój początek miały jako połączenie buddyzmu i kultury indyjskiej. Są one stosowane w medycynie naturalnej od tysięcy lat.
Misy tybetańskie były używane przede wszystkim w rytuałach religijnych, w celach medycznych, ale podobno też jako przedmioty codziennego użytku, chociaż ten aspekt jest wątpliwy, gdyż kształt mis nie sprawia, że są praktyczne jako ?naczynie?. Obecnie używane są do dźwiękoterapii, muzykoterapii, masażu dźwiękiem, a także w jodze i sztuce relaksu.

Każda misa jest ręcznie kuta. Od zwykłego rozgrzanego do czerwoności placka metalu poprzez proces formowania aż do finalnego kucia i dostrajania. Istotna jest waga, wielkość i grubość ścianek. Idealne proporcje trzech z powyższych sprawiają, że misa dostaje duszę.
Misy tybetańskie zaklasyfikować można do grupy idiofonów. Mogą być wykonane z różnych stopów metali. Najczęściej jest to jednak tzw. metal dzwonowy (mieszanka miedzi i cyny z różnymi domieszkami).

Gra na misach tybetańskich

Gra na misach dźwiękowych może odbywać się przez uderzenie specjalną pałką, gdzie od razu osiąga się pełen pulsacyjny rezonans misy. Można także uruchomić ją przez pocieranie specjalną pałką pokrytą skórą tzw. rotator (pocierak, pocieradło). Okrężne ruchy po zewnętrznej krawędzi misy wprawiają ją w powolne wibracje, aż do pełnego rezonansu. Pamiętać należy, że każda misa tybetańska dla osiągnięcia pełnego rezonansu powinna być postawiona specjalnej poduszce w kształcie o-ringa lub utrzymywać ją na otwartej dłoni bez dotykania jej ścianek.

Projekcja misy odczuwana jest poprzez dźwięk, a także poprzez trudne do opisania wibracje odczuwane całym ciałem. Dzięki swoim właściwościom misy dźwiękowe mogą być stosowane do tzw. kąpieli dźwiękiem lub koncertu, gdzie misy tybetańskiej stanowią jeden z instrumentów.
Śpiewające misy tybetańskie (Tibetan Singing Bowl) to tak naprawdę umowna nazwa instrumentu, który spopularyzował się na zachodzie.

Typy mis tybetańskich

Mnogość kształtów i materiałów z których mogą być wykonywane, śpiewające misy można podzielić na 9 typów:
Thadobati ? wysokie ścianki, płaskie dno i proste boki. Są głębokie na 5 cali i mogą mieć średnicę do 9 cali. Duże misy thadobati mogą osiągać 4 oktawy.
Jambati ? zakrzywione ścianki, płaskie dono i usta misy skierowane do wewnątrz. Mają widoczne ślady młotka. Dobrze reagują na granie pałką i rotatorem i są często stosowane. Bardzo drogie i pracochłonne w wykonaniu.
Ulabati ? boki misy zakrzywia się pod krawędzią do zewnątrz. Niskie tony
Naga ? mają wygląd kielicha, są na ogół cienkie i grają od trzeciej do szóstej oktawy
Mani ? mają wargę skierowaną do wewnątrz. Płaskie dno, grube ścianki. Misy do śpiewania Mudry
Lingam ? są płytkie i mają stożek wystający z dna misy
Manipuri ? to najczęściej spotykany rodzaje mis na świecie. Mają płytkie wnętrze i rozchylone brzegi. Są łatwe do grania. To właśnie ten rodzaj mis w latach 70 XX wieku ściągnęli podróżnicy do zachodniego świata.
Remuna ? gładkie cienkie ścianki. Mają bodobny kształt do mis Thadobati
Kryształ ? kryształowe misy dźwiękowe strojone do konkretnych częstotliwości co do Hz.